De verbanning naar het eiland Sint-Helena.

Sinds 10 december 1815 leeft Napoleon in ballingschap in Longwood House op St. Helena, na de verloren veldslag om Waterloo (het bezoeken van Waterloo is een aanrader voor elke Napoleon liefhebber. Op Trot op! vindt u alle bezienswaardigheden te Waterloo).

Zijn ballingschap staat gelijk aan eenzaamheid, Longwood House is een hoeveachtige woning zonder enig comfort.

Napoleon werd voortdurend bewaakt door Engelse soldaten onder het bevel van Hudson Lowe, die de gouverneur was van het kleine eiland dat verloren lag in het midden van de Atlantische Oceaan.

Diezelfde Hudson Lowe had weinig respect voor de Keizer, die niet aarzelde om hem te vernederen.

Hij weigerde hem Keizer of zelfs Generaal te noemen, zijn wapens werden in beslag genomen, zijn bewegingen werden tot het strikte minimum beperkt, zijn post werd gecensureerd en dagelijks werden hem kleinigheden aangedaan.

Tijdens de eerste jaren van zijn ballingschap liet hij zijn memoires schrijven door zijn lotgenoten.

Tijdens de laatste jaren van zijn ballingschap kwam Napoleon nauwelijks buiten. Hij werkte niet veel, maar ging door met zijn gebruikelijke lectuur, waar hij van hield.

De laatste dagen van Napoleon

Napoleon kreeg regelmatig scherpe pijnen in de rechterkant van zijn maag. Maar zijn dokter, François Antommarchi, nam deze pijnen niet serieus. Hij dacht dat het gewoon constipatie was.

Gouverneur Hudson Lowe nam, zoals gewoonlijk, de Keizer niet serieus en zei zelfs dat het “een diplomatieke ziekte” was.

Napoleon had echter een slecht gevoel, hij dacht dat hij aan dezelfde ziekte leed als zijn vader Charles Bonaparte, namelijk maagkanker.

Op 15 maart voelde Napoleon zich niet goed. Hij was onwel geworden na het drinken van water uit de bron waaruit hij gewoonlijk dronk.

Tot 12 april bleef hij meestal in bed, gekweld door deze ziekte die de artsen niet wisten te benoemen.

Napoleon at weinig, hij voelde de aftakeling optreden en wist dat hij spoedig van het leven naar de dood zou overgaan.

Zijn gezondheid bleef verslechteren, dus stelde hij orde op zaken en dicteerde zijn testament.

Hij toonde een wonderbaarlijk geheugen tot het einde, en vergat geen van de mensen aan wie hij zich verschuldigd voelde.

Napoleon had ook een gedachte voor zijn verdwenen oorlogskameraden. Voor hen sprak hij deze woorden uit: “Ik ga mijn moedige metgezellen vergezellen in de Elysische velden. Ja, Kléber, Desaix, Bessières, Duroc, Ney, Murat, Masséna, Berthier zullen me komen begroeten en met me spreken over wat we samen hebben gedaan… Als ze me zien, zullen ze opleven van enthousiasme en glorie, en we zullen spreken over onze oorlogen en onze glorie met de Scipios, de Hannibalen, met Caesar en Frederik”.

Op 1 mei maakte niemand zich nog illusies over Napoleons ziekte; men wist dat het einde nabij was.

De 3de mei leek zijn situatie totaal hopeloos.

Op 4 mei, overdag, was er een lichte verbetering in zijn gezondheid, en hij nam zelfs wat verfrissingen.

Rond 3 uur ’s nachts verloor de keizer echter het bewustzijn, zijn pols was nauwelijks waarneembaar en zijn lichaam werd koud.

Rond 7 uur ’s ochtends zou Napoleon zijn laatste woorden hebben uitgesproken: “hoofd” “leger”.

Om 17.50 uur blies Napoleon zijn laatste adem uit, de legende stierf uit.

De Keizer leek te slapen, als verjongd door zijn gewichtsverlies, zijn gezicht was kalm en uitgerust.